Przenoszenie chorego na wózek inwalidzki

Warto zawczasu przygotować się do transferu podopiecznego, tak, aby wszystko odbywało się przy zachowaniu maksimum komfortu dla chorego oraz bezpieczeństwa dla niego i opiekuna.

W pracy opiekunki osób starszych w pewnym momencie może zdarzyć się sytuacja, w której trzeba zająć się osobą, która nie przemieszcza się samodzielnie. Wśród codziennych zadań do wykonania będą wtedy liczne czynności pielęgnacyjne, ale również podnoszenie, sadzanie i przemieszczanie podopiecznego, np. z łóżka na wózek inwalidzki i odwrotnie. Czynności te wymagają dość bliskiego kontaktu fizycznego, a także nakładu siły fizycznej, co może na początku trochę przerazić opiekunów, zwłaszcza kobiety. Ale bez obaw – można sprostać temu zadaniu jeśli ma się opanowaną znajomość odpowiednich technik, które ułatwiają transfer podopiecznych, w tym – przenoszenie chorego z wózka na łóżko. Przestrzeganie kilku zasad ułatwi zachowanie prawidłowej postawy ciała, odciąży kręgosłup opiekuna oraz zapobiegnie ewentualnym urazom jego i podopiecznego. Sprawi to też, że do przeniesienia osoby niesamodzielnej będzie mogła zostać użyta mniejsza siła fizyczna, a co za tym idzie, poradzi sobie z tym każdy, nawet osoba szczupłej budowy.

Proces transferu podopiecznego na wózek inwalidzki, należy rozpocząć od przygotowania samego wózka. Powinno się przysunąć go do łóżka, uprzednio odsuwając podnóżki. Kolejną czynnością jest posadzenie chorego na łóżku. W tym celu opuszczamy nogi podopiecznego i podnosimy jego tułów. Bardzo ważne jest, aby pamiętać o własnym zdrowiu i zachowywać odpowiednią postawę ciała. Ugięte w kolanach nogi oraz wyprostowane plecy opiekun zmniejszają obciążenie kręgosłupa. Po przysunięciu wózka bliżej łóżka należy objąć podopiecznego pod rękami, a w przypadku, jeśli osoba chora ma sprawne ręce, poprosić ją o objęcie w pasie (nigdy za szyję!). Trzeba też pamiętać, aby po przysunięciu podopiecznego na krawędź łóżka, upewnić się, że wózek znajduje się odpowiednio blisko i zablokować go hamulcami. Stopy chorego powinny być ułożone w pozycji ukośnej do łóżka, aby nie zwichnął on stawu skokowego. Ostatnim etapem transferu chorego, jest przeniesienie go na wózek. Można na tym etapie użyć swoich kolan do zablokowania kolan podopiecznego. Po tym wszystkim zostaje już tylko poprawić pozycję chorego na łóżku, poprzez stanięcie za nim i pociągnięcie do tyłu za przedramiona, a także odblokowanie hamulców wózka i ustawienie stóp osoby chorej na podnóżkach.

Opieka nad osobą leżącą to specyficzna sytuacja, która wymaga od opiekuna dużej dozy empatii i cierpliwości. Czynności, które trzeba w tej pracy wykonywać, mogą powodować skrępowanie obu stron i dyskomfort, a mowa tu nie tylko o tak intymnych sytuacjach, jak codzienna toaleta. Przenoszenie chorego z łóżka na wózek inwalidzki wymaga bliskiego kontaktu fizycznego między opiekunem a podopiecznym, a ponadto może wywoływać u osoby chorej wstyd i poczucie winy z powodu własnej bezradności. Sytuacja może być niekomfortowa dla obu stron, dlatego warto stworzyć przyjazną, pełną szacunku atmosferę. Pomaga w tym uzyskanie zgody podopiecznego na wykonywaną czynność, a także objaśnianie przebiegu poszczególnych jej etapów. W ramach możliwości osoby chorej warto też zachęcać ją do współpracy, przykładowo, jeśli ma ona sprawne ręce, niech obejmie opiekuna w pasie. Starajmy się, aby podopieczny nigdy nie odniósł wrażenia, że przez sytuację związaną z zaawansowanym wiekiem czy chorobą utracił godność czy prawo decydowania o sobie.

Przenoszenie chorego z wózka na łóżko oraz odwrotnie to jedno z wielu zadań, które czeka osobę zajmującą się podopiecznymi niesprawnymi ruchowo i niesamodzielnymi. Choć początkowo może się to wydawać sporym wyzwaniem, jest to czynność, którą przy odpowiednim zaangażowaniu można wykonać sprawnie i bezpiecznie. Warto też mieć wiedzę na temat tych i innych czynności opiekuńczych, ponieważ może się ona przydać nie tylko w pracy zawodowej, ale i w sytuacji, gdy zachoruje ktoś z naszych bliskich. W tym celu polecamy zapoznać się z poradnikiem dla opiekunów osób starszych. Dobre opanowanie podstaw teoretycznych, połączone z doświadczeniem praktycznym oraz właściwą dozą empatii i szacunku względem podopiecznego to najlepsza droga do tego, aby opieka nad osobą starszą i niesamodzielną odbywała się w komfortowej dla obu stron atmosferze.